گستره آثاری که به طریقه سنگی به ویژه در دوره ناصری در تهران و برخی شهرهای دیگر ایران، به‌ویژه تبریز، از فارسی و عربی، منتشر شده و برخی از آن‌ها با وجود دشواری‌های خاص این شیوه چاپ و نشر، در همان دوره به چاپ‌های مکرر رسیده است، نشان می‌دهد که اقبال به متون نظم و نثر نه فقط در بین طالبان علم، بلکه در میان طبقاتی از مردم هم کمابیش رواج و رونق داشت.
گذشته از متون مقدس مانند قرآن کریم و ادعیه و آثار درسی، متون دیگر هم اقبال طبقاتی از مردم را بر می‌انگیخت و بی‌سبب نیست که شمار قابل توجهی از رجال نیکوکار وقت نیز، سرمایه خود را غالبا بی‌چشمداشتی صرف طبع و نشر کتاب می‌کردند؛ از دیوان سعدی و حافظ و خاقانی و مثنوی معنوی و شاهنامه فردوسی تا شفای بوعلی و اسفار صدرای شیرازی و بحار الانوار مجلسی و متونی چون تاریخ بیهقی و روضه الصفا و ناسخ التواریخ و کتاب صفین نصر بن مزاحم مِنقَری و صدها کتاب دیگر که فهرست آن‌ها خود کتاب یا کتاب‌هایی مفصل خواهد شد.
ادامه این مطلب را در شمارۀ سوم مجلۀ نگاه آفتاب، بخش کارنامه بخوانید.